Eelkje zegt:

Bij een nieuw boek van een favoriete schrijver (en al is het uit 1968, het leest als een nieuw boek, wellicht door de klare vertaling van Lammie Post) is er altijd die kleine angst voor teleurstelling. Dus ook bij elke Ditlevsen, die ik rantsoeneer alsof het de laatste koffiebonen zijn, was ik zenuwachtig om te beginnen. Maar geen zorgen, ook De gezichten is weer adembenemend. Moeiteloos poëtisch, liefdevol vilein, hallucinerend goed. Na de eerste paar pagina's begonnen de overvloedige metaforen wel erg op te vallen, maar net toen het me begon te irriteren, viel alles op z'n plek; dit is de taal van hoofdpersoon Lise, en haar wereld. Een draaikolk van gezichten, in een draaikolk van een boek. Geniaal.