Eelkje Christine zegt:
De beste boeken kunnen in 166 pagina’s en zonder groot plot een blijvende indruk maken op hun lezers. Dit is er zo één.
Mia’s vriendin is hoogzwanger, haar vader is net overleden. Mia ruimt zijn huis op, en tastend naar een nieuwe rol ten opzichte van anderen, op weg naar een nieuw leven, ziet Mia de momenten met haar vader weer voor zich. Een confrontatie tussen nieuw leven en dood, het gevoel dat we altijd op afstand blijven van anderen, altijd een bepaald onvermogen zullen voelen; het is een herkenbaar en universeel gegeven. Geen groot plot en tegelijkertijd één van de grote verhalen.
Renée van Marissing schrijft het op in een schijnbaar moeiteloze, subtiel ritmische taal, en wat blijft het nazinderen! En juist de dingen die ze niet opschrijft, die tussen de regels te vinden zijn, komen hard binnen.
Een fragment van een echt leven, met de willekeur en banaliteit en toch een zachtheid en liefdevol. Dat gevoel, en het beeld van het laatste huis van haar vader, hoe Mia het krachtig leegrijt en fysiek afscheid neemt: niet snel zal ik dit boek vergeten.
Wat de uitgever over dit boek zegt:
Wanneer Mia’s vader overlijdt, moet ze samen met haar zus Iris zijn huis leegruimen. Door de tijd die ze daar doorbrengt, komen jeugdherinneringen bovendrijven en leert ze kanten van haar vader, een notoire drinker, kennen die ze niet eerder zag. Iris blijkt zich bepaalde gebeurtenissen heel anders te herinneren dan Mia en wil zo snel mogelijk verder met haar leven.
Mia staat op het punt moeder te worden; haar vriendin Sally is zwanger van hun eerste kind. De keuze wie er zwanger zou worden was makkelijk voor Mia, want ze voelt geen behoefte haar DNA door te geven. Maar hoeveel zeggen genen, hoe werken verhalen door tijdens het opgroeien en hoeveel ruimte nemen trauma’s in in een lichaam?
Onze kinderen is een intieme vertelling over familie, verlies en de vraag wat ouderschap behelst.